Αφιόν Καραχισάρ είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Αφιόν Καραχισάρ 250 χιλιόμετρα από την Σμύρνη.
Είναι κόμβος σιδηροδρομικών και οδικών αρτηριών και διαθέτει βιομηχανίες τσιμέντου και τροφίμων, καθώς επίσης και εργοστάσια επεξεργασίας χαλιών.
Τους βυζαντινούς χρόνους το Α.Κ. ονομαζόταν Ακροϊνό και ύστερα από το 740, σε ανάμνηση της νίκης του Λέοντα Γ’ Ισαύρου εναντίον των Σαρακηνών, Νικόπολη.
Το όνομα στα τουρκικά σημαίνει όπιο μαύρο-κάστρο, δεδομένου ότι το όπιο καλλιεργείτο ευρέως εδώ και ότι υπάρχει ένα κάστρο χτισμένο πάνω σε μαύρο βράχο. Επίσης είναι γνωστό απλά ως Αφιόν.
Παλαιότερες γραφές: Karahisar-i Sahip, Afium-Kara-hissar και Αφιόν Καραχισάρ (όπως γράφεται στα ελληνικά).
Η πόλη ήταν γνωστή ως Afyon (όπιο), έως ότου το όνομα άλλαξε σε Afyonkarahisar από το τουρκικό κοινοβούλιο το 2004.
Η πόλη ήταν γνωστή στους Χετταίους ως Hapanuwa, έπειτα την πόλη κατέλαβαν Φρύγες, Λυδοί οι Πέρσες μέχρι που κατελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου η πόλη (τώρα γνωστή ως Ακροηνόν) διοικήθηκε από τους Σελευκίδες και τους Βασιλείς της Περγάμου πιο μετά από την Ρώμη και τέλος από το Βυζάντιο. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας, Λέων Γ', μετά τη νίκη ενάντια των Αράβων το 740, στην ομώνυμη μάχη του Ακροηνού, μετονόμασε την πόλη σε Νικόπολη.
Οι Σελτζούκοι έφτασαν το 1071 και ονόμασαν την πόλη Kara Hissar ("μαύρο κάστρο"), από ένα αρχαίο φρούριο το οποίο βρισκόταν σε έναν ηφαιστειακό βράχο "201 μέτρα" μέτρα πάνω από την πόλη.
Η περιοχή ήκμασε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως το κέντρο παραγωγής οπίου και το Αφιόν έγινε πλούσια πόλη με το τυπικό οθωμανικό αστικό μείγμα Εβραίων, Αρμενίων, Ελλήνων και Τούρκων.
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Βρετανοί αιχμάλωτοι πολέμου, οι οποίοι είχαν συλληφθεί στην Καλλίπολη, στεγάστηκαν εδώ σε μία άδεια αρμενική εκκλησία στους πρόποδες του βράχου.
Κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, η περιοχή καταλήφθηκε από γαλλικές, ιταλικές και στη συνέχεια απελευθερώθηκε από ελληνικές δυνάμεις. Η περιοχή ήταν σημείο μείζονος στρατιωτικής σημασίας για τους Έλληνες αποτελώντας μέρος της ζώνης άμυνας των ελληνικών δυνάμεων στην Δυτική Μικρά Ασία, μέχρι την κατάρρευση αυτής της ζώνης.
Στις 14 Μαρτίου 1921 το Α.Κ. κυριεύτηκε από τις δυνάμεις του Α’ Σώματος Στρατού, αλλά λίγες μέρες αργότερα εγκαταλείφθηκε (23 Μαρτίου), για να ανακαταληφθεί στις 30 Ιουνίου και να παραμείνει στην κατοχή των Ελλήνων έως τις 13 Αυγούστου του 1922, οπότε οι Τούρκοι κατόρθωσαν να κάμψουν την αντίσταση του ελληνικού στρατού και να καταλάβουν την πόλη.
Η μάχη αυτή είχε αποφασιστική σημασία, επειδή έκρινε τελικά την τύχη της Μικρασιατικής εκστρατείας.
